ลูกอมวิเศษ เป็นหนังสือนิทานประกอบภาพสำหรับเด็กอีกเล่มหนึ่งที่มีเรื่องให้แปลกใจได้ทุกหน้าที่เปิดขึ้นมา
เริ่มตั้งแต่หน้าแรกซึ่งควรเป็นปกหน้าด้านในตามขนบหนังสือทั่วไปพลันปรากฏอักขระ “ผมเล่นคนเดียว” ตัวเล็กๆที่มุมล่างขวาโดยไม่เห็นเจ้าของเสียง แต่เราจะได้ยินเสียง “เด็กชาย” เล็กๆ จากมุมเล็กๆ ของหน้าหนังสือโล่งๆสองหน้าคู่ขนาดใหญ่ ให้ความรู้สึกได้ถึง “ความอยู่คนเดียว” เมื่อเทียบกับโลกทั้งใบ
ตอนที่เด็กชายบอกว่าเขาชอบเล่น “ลูกแก้ว” คนเดียว ผมคิดถึงตนเองในวัยเด็ก เราสองคนเหมือนกันคือนั่งดีดลูกแก้วอยู่คนเดียวบนพื้นดินในขณะที่มีเงารางๆของเพื่อนๆที่กำลังเล่นลูกบอลในฉากหลัง
หน้าถัดๆมาจึงพบว่ามิใช่ลูกแก้วที่เราเข้าใจ ยังไม่พอ ที่เราเข้าใจก็ยังผิดซ้ำสองอีก นักเขียนทำให้เราทายหน้าต่อไปไม่ถูกเลย เสมือนหนึ่งจะเร่งรัดให้เราซึ่งก็คือเด็กชายอย่าได้วางใจฉากหลังที่เห็นในทุกหน้า
ความน่าแปลกใจเกิดขึ้นกับเด็กชาย เพียงเห็นก็เปลี่ยวเหงาตามแต่บรรยากาศรอบตัวเขาก็ไม่เป็นใจเอาเสียเลย นั่งอ่านไปเหมือนดูหนัง ดูๆไปเริ่มใจคอไม่ดีเล็กน้อย เด็กชายไว้ใจอะไรได้บ้างเนี่ย แล้วเราล่ะไว้ใจเด็กชายได้รึเปล่า?
เป็นนักเขียนเกาหลีที่มีชื่อเสียงและผลงานที่ประสบความสำเร็จมากมาย ศิลปะที่เห็นเหมือนดูหนังเคลย์เมชั่นและสต๊อปโมชั่นโดยสร้างคอนทราสต์ที่จะแจ้งเชือดเฉือนกันแทบจะทุกหน้า หนังสือโฟกัสบุคคลในระยะประชิดจนเราเห็นรายละเอียดของมนุษย์มากเกินไป ยกตัวอย่าง ใบหน้าของพ่อในหน้าหนึ่ง ในขณะเดียวกันหนังสือก็ปล่อยเบลอฉากหลังเกือบหมดสิ้นเหลือไว้เพียงเงารางๆที่ทำหน้าที่กดดันเราอยู่ทุกหน้าว่าจะมีอะไรอีก นั่นเท่ากับกดดันเด็กชาย แล้วเราก็เอาใจช่วยเด็กชายไปทุกย่างก้าว
มีอยู่หน้าหนึ่งซึ่งไม่มีรูปภาพเลย เห็นทีแรกก็อึดอัดว่านักเขียนจะให้เราอ่านจริงๆหรือ เขียนแบบนี้โกงกันนี่ ครั้นอ่านไปสามประโยคก็หยุดไม่ได้ สายตาถูกตรึงให้อ่านไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เหมือนถูกสะกดจิตแล้วชวนให้ระลึกได้ว่านี่มันตัวผมเอง (ใช่ ตาหมอนี่แหละ ซึ่งครั้งหนึ่งก็เคยเป็นพ่อของเด็กเล็ก) เราเคยทำทั้งหมดนี้กับลูก! เราทำไปได้ไง!!
จะว่าเป็นหนังสือที่พ่อแม่ต้องอ่านก็ด้วยหน้านี้หน้าเดียวแหละ แต่เนื้อเรื่องที่ทำนายมิได้ ภาพโฟกัสบุคคลถึงระดับขุมขนไม่ชวนให้เอ็นดูตัดกันกับความมัวซัวของฉากหลังนำไปสู่ไคลแม็กซ์ที่น่าสนใจและแอนตี้ไคลแม็กซ์ที่คาดไม่ถึง เหมือนนั่งดูหนังจอไอแม็กซ์ดีๆเลยครับ
รีวิว โดย นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์